Vakantie, nieuwe kinderen en ziekenhuisbezoekjes

Lieve lezers uit het verre holland,

1 ding waar ik achter ben gekomen hier in het verre Afrika is dat de tijd enorm vliegt. Op deze regenachtige, laatste donderdag van de vakantie bedacht ik dat het al weer anderhalve maand geleden was dat ik een blog heb geschreven. Een tijd waarin er weer vanalles is gebeurd, waarin er nieuwe kinderen zijn gekomen, waarin het weer erg wisselt, waarin we weer elke keer voor nieuwe uitdagingen stonden, waarin we weer allerlei dagjes uit hebben.. en zo kan ik nog wel doorgaan. Dus hoogte tijd om jullie weer op de hoogte te stellen van mijn gebeurtenissen hier.

Zoals bijvoorbeeld een paar ziekenhuisbezoeken van verschillende kinderen. Een paar weken geleden moesten we naar het ziekenhuis voor L. van 4 waarbij al zijn tanden uit zijn mond werden getrokken. We moesten s’morgens vroeg weg om naar het ziekenhuis te gaan omdat hier geldt; wie het eerst komt wie het eerst maalt, ook al kom je op afspraak. We waren al vroeg bij het ziekenhuis en waren dus als tweede. Eerst moesten we wachten om de papieren in te laten vullen, vervolgens moesten we wachten in een gang in het ziekenhuis en werden daarna opgehaald en moesten we wachten op de zaal. Daar werden eerst de controles gedaan bij alle kinderen en mochten we de kinderen helpen met omkleden voor de ‘operatie’. Dat was ongeveer om half 8. L. begon het toen iets minder leuk te vinden en heeft even gehuild. Toen moesten we weer uren wachten en in die tussentijd was het erg leuk om alles daar mee te maken. Er werd vaak even een bed met iemand erin de kamer in geschoven en later weer opgehaald. Iemand die in een bed lag, maar die alleen maar Frans kon, een gefrustreerde arts ernaast omdat hij geen woord Engels kon. Uiteindelijk heeft een andere zuster iemand op een andere afdeling gevonden die Frans én Engels kon waardoor het allemaal iets sneller ging. Maar uiteindelijk kwam de zuster hem rond 14.00 uur medicijnen geven om hem rustig te laten worden voor de narcose, maar L. werd juist helemaal levendig, terwijl hij normaal redelijk rustig is en de andere kinderen van dat medicijn in slaap vielen. Daarna werd hij opgehaald voor de narcose en operatie, Fennande mocht toen mee. Toen, op de operatiekamer, begon L. helemaal levendig te worden. Hij begon te zingen en te praten tegen de zusters. Die vonden hem helemaal leuk omdat dat normaal nooit gebeurt voordat kinderen geopereerd worden. Een uurtje later, voordat ik alles aanhad om er naar toe te mogen, mocht ik naar de uitslaapkamer. Hij sliep nog toen ik kwam en kon maar moeilijk worden. Uiteindelijk werd hij op de zaal goed wakker en mochten we een uur later ongeveer naar huis.

Sinds een paar weken help ik nu, om de week, onze social worker bij Emotionele Intelligentie lessen. Tot nu toe hebben we steeds 3 jongens waar we mee praten over emoties. Veel kinderen hier vinden het lastig om te benoemen wat ze voelen en weten dat bijvoorbeeld wel wat boos en verdrietig is, maar niet wat teleurgesteld is. Bij de EI-lessen wordt dat op spelenderwijs geleerd. Ze krijgen dan bijvoorbeeld een plaatje waar een blij poppetje op is getekend. Ze moeten dan aan elkaar vertellen wat hen blij maakt. Al vinden ze dat soms lastig om te bedenken, het is ook mooi om te horen wat ze vertellen en dat dat hen ook verder kan helpen in hun ontwikkeling.

Ondertussen is hier het rooster helemaal veranderd en hebben we nu allemaal onze eigen unit. Samen met Kristine heb ik de meidenunit. Dit is ongeveer van 9 tot 15 jaar. En omdat de kinderen drie weken vakantie hebben kan je leuke dingen doen met je eigen unit. Zo hebben we zelf pizza gebakken, naar het strand geweest, gemountainbiked met alle oudere kinderen, naar de mall (winkelcentrum) geweest met kinderen die wat van een spaargeld mochten kopen, kamperen in een tent op het balkon bij de aunties upstairs, appeltaart gebakken, potjes rugby gespeeld, een meisje heeft een groot wit blad getekend en hebben we met de hele unit ingeverfd en natuurlijk hebben we ook wat schoongemaakt buiten. Super leuk dat je nu nog meer een band opbouwt met een kleiner groepje. Gezellig kletsen, ruzies oplossen, gek doen, spelletjes doen, briefjes krijgen met; ‘i love you end i sal never voget (forget) you from O’, andere briefjes met ‘i love you and God bless you’.. Echt, wat is het heerlijk om de dag door te brengen met ‘onze’ meiden van unit 2!

In de eerste week van de vakantie werd er een jongen van 6 jaar niet lekker. Was niet goed in zijn doen, had koorts en was aan het trillen. Na een poosje toch besloten om met hem naar het ziekenhuis te gaan. Daar hebben er eerst een paar van ons lange tijd met hem op de spoedeisende hulp gezeten. J. is s’avonds toch naar een gewone kinder/babyzaal gebracht. Hij bleef koorts houden, maar ze konden er niet achter komen wat er precies met hem aan de hand was. Omdat we steeds afwisselden om bij J. te blijven, heb ik de 2e nacht bij hem gezeten. Best een belevenis om zo een hele nacht in een typisch Afrikaans ziekenhuis te zitten. Op de rest van de zaal lagen allemaal baby’s met allemaal donkere Afrikaanse moeders ernaast. Ik kwam rond 21.45 uur de zaal op om een andere vrijwilliger af te lossen. Net daarvoor hadden ze met alle moeders gebeden in de zaal. Ze vroegen elke avond aan degene die bij J. zat of we met hen wilden bidden. Ze gingen dan midden in de zaal met iedereen in de eigen taal bidden. Bijzonder om dat mee te maken. Daarna heb ik geprobeerd om met 1 stoel een goeie houding te vinden voor de nacht.
S’ochtends om 05.00 uur kwam er een zuster de afdeling op die iedereen kwam wekken. We kregen koffie om wakker te worden en daarna werden de controles gedaan bij de kinderen. Gelukkig was die van J. goed en werden de moeders (ik in dit geval ;)) vriendelijk maar heel dringend verzocht om ‘die kinders’ te gaan badderen. Maar de moeders lagen nog lekker op 2 stoelen te slapen en zagen er ook niet uit om voorlopig er vanaf te komen. Dus ik ben maar snel met J. naar de badkamer gegaan. Toen ik terug kwam hoorde ik de zuster zeggen; Kom mamma’s, julle moet julle babas gaan badderen. 5 minuten later; okay, ek sit wel musiek aan want julle bly net lê (‘jullie blijven gewoon liggen’), de zuster haalt haar mobiel uit haar zak en zet een muziekje aan. 5 minuten later tegen een moeder tegenover mij; later gaan ek teen jou seun sê dat jy hom nie goed versorg het. Geweldig om dat allemaal mee te maken vanuit mijn stoel naast J. zijn bed. Met J. ging het die dag heel goed en mocht die middag naar huis, al wisten ze nog steeds niet goed wat hij precies had; hij was in ieder geval blij dat hij weer thuis was.

Ook hebben we afgelopen weken weer (nieuwe) kinderen hier op Goeie Hoop bij gekregen. Van 6 kinderen was het niet voor het eerst dat ze hier zijn en waren hier dus ook alweer snel ingeburgerd. Ook vorige week zijn er 5 nieuwe kinderen gekomen. 5 broertjes en zusjes, van 1 tot 9 jaar, voor wie ze al lang een plek zochten en nu voor 2 jaar bij ons in zorg blijven. 5 kinderen met allemaal hun eigen leven en hun eigen (verdrietige) achtergrond, 5 kinderen voor wie wij met alle liefde mogen zorgen bij Goeie Hoop. Voor hen en voor alle andere kinderen hier bij Goeie Hoop, die hier soms al jaren wonen. Kinderen die nooit wat van hun ouders horen, dat het lijkt alsof de kinderen niet bestaan voor hen, kinderen met vragen achterlaten waarom andere kinderen wel bezoek krijgen van ouders maar zij niet. Ongelofelijk, maar de realiteit.. Natuurlijk zijn er ook ouders bij die hun kinderen maar al te graag zouden willen zien en voor ze zouden willen zorgen, maar het om de armoede of slechte thuissituatie niet kan.

Het weer kan hier deze maanden nog steeds erg wisselend zijn. Het weer van vandaag is erg regenachtig en veel waaien. Terwijl we eerder deze week nog buiten zaten en de kinderen de hele dag heerlijk buiten gespeeld hebben. Maar we mogen niet klagen als we zien wat voor weer we in deze vakantie gehad hebben.. In Nederland zou je er niet aan denken om midden in de winter buiten in de zon te zitten..

En we hebben weer een paar heerlijke dagjes uit gehad. Zoals bijvoorbeeld de welbekende Kaap de Goeie Hoop. Wat een prachtige natuur is daar te zien! We hebben daar, deze keer met heel het team, ontzettend van genoten. Ook de Cheapman’s speak road was prachtig. Samen met auntie Anja en auntie Diane hebben we een heerlijk dagje gehad die eindigde op een strand.
Een belangrijk deel van mijn leven hier in Afrika is natuurlijk ‘upstairs’. En dat betekend, uren kletsen, veel lachen, serieuze gesprekken, hele dagen met elkaar werken en dan s’avonds weer met elkaar eten, s’avonds uren kletsen tot we denken; nu is het alwéér laat. 1 van de redenen dat ik ook nu weer laat ben met mijn blog schrijven ;)

Ik wil iedereen nog bedanken voor de kaarten die ik heb gekregen afgelopen tijd! Bij elke ronde (en dat is heel vaak) naar het postkantoor is het voor iedereen weer spannend of er post is en elke keer is het weer heerlijk om een envelop open te mogen maken! Ook de vele briefjes van de familie van Dijk waren ontzettend leuk om te lezen, bedankt!

Zoals altijd beleven we hier natuurlijk nog veel meer, maar dat komt de volgende keer weer!

Liefs Eline
PostNet suite 80
Private bag X4
Gordons bay 7151
South Africa